Oorlogs Verhale van Suidwes in
verskillende tale
De barre en meedogenloze natuur van Namibië was een barrière voor een vroege Europese kolonisatie van het land. Geïsoleerde contacten met Europese ontdekkingsreizigers, handelaars en jagers bestonden al tegen het eind van de vijftiende eeuw toen Bartholomew Diaz, de Portugese ontdekkingsreiziger, zijn omcirkelde kruis of ‘padrão’ bij Lüderitz oprichtte. Het verkennen van het binnenland werd in feite onmogelijk gemaakt door de extreme omstandigheden van de Namib Woestijn die zich langs de gehele lengte van de Namibische kust uitstrekt. Niettemin had Engeland tegen 1795 haar vlag bij alle mogelijke landingsplaatsen langs de kust gehesen om zeggenschap uit te oefenen over de rijke bronnen van de zee. In het begin van de negentiende eeuw vestigden groepen zendelingen van vele religieuze achtergronden, eerst uit Engeland, en later uit Duitsland, zich in vele delen van het huidige Namibië. Vooral de special getrainde Duitse missionarissen die de Duitse taal naar dit gebied brachten, waren de voorlopers van de latere koloniesatie. In 1878 annexeerde Engeland een kleine enclave rond de haven van Walvis Bay en, dankzij een besluit van de Berlijn Conferentie van Europese koloniale machten in 1884, kreeg Duitsland invloed over de rest van het gebied. Duitse kolonisten en hun gouverneur arriveerden en stukken land werden uitgedeeld aan de nieuwe kolonisten. De behoeften van de oorspronkelijke inwoners van het gebied werden nauwelijks in aanmerking genomen. In 1904 kwam de Nama en Herero bevolking in opstand tegen de geweldadige toeeigening van hun land, maar deze opstand werd onderdrukt door de Duitse koloniale troepen en de kolonisten. Vele Nama’s en Herero’s kwamen om tijdens deze opstand. Andere Herero’s vluchtten naar het huidige Botswana een buurland waar nog steeds een flinke Herero bevolking aanwezig is. Tijdens het begin van de Eerste Wereldoorlog werden er Zuidafrikaanse troepen gemobiliseerd in ‘South West Africa’ (Zuid West Afrika), zoals Namibië toen genoemd werd, en in 1915 werd de Duitse koloniale administratie het land uitgezet. Er werd een interim Zuidafrikaanse administratie opgezet en in 1920 verleende de Volkenbond een mandaat over Zuid West Afrika aan Zuid-Afrika. Zuid-Afrika bestuurde het gebied voor een periode van zeventig jaar en gedurende deze tijd ontwikkelden de economie en landelijke infrastructuur aanzienlijk. Ongeveer 500 biljoen Zuidafrikaanse Randen, betaald uit Zuidafrikaanse belastinggelden, werden gebruikt voor het opzetten van een infrastructuur. Jammer genoeg bracht de Zuidafrikaanse administratie ook het beleid dat op rassenscheiding berustte naar Zuid West Afrika, en dit beleid werd versterkt en uiteindelijk in de wetboeken vastgelegd toen de Nationale Partij in Zuid-Afrika in 1948 aan de macht kwam. Het gebied werd in toenemende mate behandeld als een extra provincie van Zuid-Afrika en een langdurig geschil tussen de Zuidafrikaanse regering en de Verenigde Naties over de status van het gebied Zuid West Afrika was het gevolg hiervan. In alle eerlijkheid moet gezegd worden dat de Zuidafrikaanse bevolking meer in het land geïnvesteerd heeft dan van het land geprofiteerd heeft. Met de particuliere ondernemingen ging het een stuk beter en vreemd genoeg kwamen deze vaak niet uit Zuid-Afrika. In 1966 maakten de Verenigde Naties unaniem een einde aan het Zuidafrikaanse mandaat over Zuid West Afrika en in 1969 werd Resolutie 435 aangenomen. Deze resolutie eistte een onmiddellijke Zuidafrikaanse terugtrekking uit het gebied. Deze terugtrekking vond echter pas plaats na de vrijlating van Nelson Mandela in 1990. Vanaf het midden van de zestiger jaren werd er op kleine schaal een guerrilla oorlog gevoerd tegen het Zuidafrikaanse Leger, vooral in de noordelijke Owamboland gebieden langs de grens met Angola. Na de ineenstorting van de Portugese administratie in Angola in 1975, verhevigde de guerilla oorlog die door SWAPO onder leiding van Sam Nujoma gevoerd werd. Zuidafrikaanse militairen raakten betrokken in een langduringe twist met SWAPO en haar bondgenoten, waaronder de Angolese regering troepen en Cubaanse army. Uiteindelijk werd er, na onderhandelingen met externe organisaties zoals de Verenigde Naties en interne politieke partijen, en na een geleidelijke afname van de Zuidafrikaanse militaire overmacht in deze oorlog, een overeenkomst bereikt. Deze overeenkomst maakte vrij baan voor een Zuidafrikaanse militaire terugtrekking, de hereniging van Walvis Bay met Namibië en de Namibische onafhankelijkheid die in 1990 bereikt werd. Sam Nujoma werd president van Namibië als gevolg van de uitslagen van de verkiezingen die vóór de datum van de onafhankelijkheid plaatsvonden. Net als in andere Afrikaanse landen, zijn er ook in Namibië grote mijnconcessies en grondbezit in handen van multinationale ondernemingen. De gewone Namibiërs houden van hun land en werken hard voor een succesvolle toekomst. Koningin Elizabeth II van Engeland was aanwezig bij de viering van de Onafhankelijkheid
